عبدالمجید طالقانی معروف به درویش از نوادر خوشنویسی ایران است. او در روستای مهران از توابع طالقان استان البرز به دنیا آمد. مشعشعی (1391) نویسنده کتاب «احوال و آثار درویش عبدالمجید طالقانی»[1] سال تولد او را 1150 ه.ق و برخی 1145 ه.ق ذکر کرده اند. او ابتدا به شهر قزوین رفت و بعد به اصفهان رفته و همانجا سکنی گزید. اصفهان آن روزها دوره پرآشوبی را تجربه می کرد. از یک سو محمود افغان اصفهان را غارت کرده بود و از سوی دیگر نادرشاه داشت قدرت را به دست می گرفت. در نیمۀ اول قرن یازدهم هجری در تاریخ ادبیات و هنر ایران با توجه به وضعیت سیاسی آن زمان دوره انحطاط را تجربه می کرد مثلاً شعر این دوره را شعر «دوره بازگشت» طبقه بندی می کنند و قس علی هذا. دلیل مهاجرت او به قزوین فوت والدینش بوده است. او در قزوین از همان کودکی به سلک درویشی درآمد ولی به دلایلی نامعلوم در قزوین ماندگار نشد و مشخص است که توقف طولانی نیز در قزوین نداشته است. آذر بیگدلی (1134-1195) شاعر و تذکره نویس اصفهانی که معاصر اوست درباره او مینویسد: «در اوایل حال بکسوت فقر مبتلی و در عنفوان جوانی باصفهان آمده دست شوق بتحصیل کمالات صوری گرفته و در خطاطی ترقی عظیم کرده بحدی که در فن شکسته رونق خط «شفیعا»[2] را شکسته.»