مایشگاه «رؤیابین‌ها» شیرین نشاط در دیریمارت استانبول
این نمایشگاه که با هنرگردانی هاینز پیتر شورفل از ۶ اسفند ۱۳۹۵ (۲۴ فوریه ۲۰۱۷) آغاز شده دو ویدئو چیدمان تازه از شیرین نشاط به نام روجا (۱۳۹۵) و سارا (۱۳۹۵) و از این گذشته سلسله‌عکس‌های تازه‌ی او را به نام «رؤیابین‌ها» تا ۵ فروردین ۱۳۹۵ (۲۶ مارس) به تماشا می‌گذارد.
هر کدام از ویدئوها پیرامون یک هواداران زنان می‌گردد که روایت‌های عاطفی و روانی هر کدام هنگام رویارویی با دلهره‌های مشخص فردی‌شان در مرز رؤیا و واقعیت، جنون و سلامت عقل و آگاهی و زیرخودآگاهی باقی می‌ماند.
این دو ویدئو سیاه و سفید زیبا تأثیرات دیدنی (بصری) سوررئالیستی و رؤیاگونه‌ی مشترکی دارند. نشاط آنها را بر پایه‌ی جنبه‌های رؤیاهای تکراری، خاطرات و حس تعلق خود ساخته و با روایت‌های ساده و غیرخطی و استفاده‌ی کارساز از تکنیک‌های ظریف عکاسی توانسته به تأثیرگذاری فراموش‌ناشدنی‌ای دست یابد. در تمامی کارها، مناظر طبیعی و معماری‌ای یک‌پارچه؛ جنبه‌های چیره‌ی روایت‌های کوتاهی می‌شود که به شکلی غیرمستقیم موضوعاتی مانند جنسیت، توانمندی، نابه‌جایی، اعتراض، هویت و فضای میان شخصی و سیاسی را کندوکاو می‌کند.
به گفته‌ی شیرین نشاط: «نیروی رؤیاها هم‌چون شبح همواره مرا دنبال کرده است و این پرسش که چرا تنها در حالت رؤیاست که مرزهای میان واقعیت و ساختگی تیره‌وتار می‌شوند و مردمان در کجا به راستی آزاد و برهنه می‌گردند.
سارا سفر زنی است که با یادآوری و تنفس نیستی در حال رویارویی با پس‌مانده‌های تاریخ، ویرانگری و میرایی چیزهایی برایش روشن می‌شوند.
روجا کاری برانگیزاننده است که کمابیش بر تجربه‌ی «نوستالژی» یک زن ایرانی استوار است که به شدت میان فرهنگ‌ها و مناظر خاورزمینی و باخترزمینی پاره‌پاره شده و با درماندگی در جست‌وجوی برداشتی از «احساس امنیت»، «زادگاه»، «شخصیت مادر» است که هم‌زمان هم همدلی برمی‌انگیزاند و هم به شکل هراس‌انگیزی تهدیدآمیز است.
رؤیابین‌ها بیینده را با همان پرسش در ذهن باقی می‌گذارد: آیا دنیا هرگز از قربانی کردن نابه‌جا، آسیب‌پذیر و سردمدار شفا می‌یابد.
شیرین نشاط (م. ۱۳۳۶ در قزوین) هنرمند و فیلم‌ساز ایرانی که در نیویورک زندگی می‌کند نخستین فیلم داستانی خود را با نام زن بدون مردان در ۱۳۸۸ ساخت که برنده‌ی جایزه‌ی شیر نقره‌ای بهترین کارگردان جشنواره‌ی بین‌المللی فیلم ونیز شد. عکس‌های کنونی نشاط «شاهنامه» ۱۳۹۱)، «خانه‌مان در آتش است» (۱۳۹۲) و «خانه‌ی چشمان من» (۱۳۹۴) را دربرمی‌گیرد که در کشورهای گوناگون از جمله در موزه استدلیک آمستردام، سرپنتاین لندن، هامبورگر بانهوف برلین، مرکز هنری والکر مینیپولیس، موزه‌ی هنر معاصر مونترال و نهاد هنرهای دیترویت به نمایش گذاشته شد.
منبع: طاووس از www.dirimart.com
